Το Βιβλίο της Εβδομάδας - Αλέκος Γαλανός "Με το Σταυρό και το Ξίφος - Αφηγηματικό Συναξάρι" - Εβδομάδα 6-12 Ιουνίου 2022

 

Το βιβλίο έχει αρχίσει πλέον να γίνεται η διέξοδος από το κινητό και τις άσχημες ειδήσεις που μονίμως ξεπηδούν στις ειδοποιήσεις μας. Για αυτό αποφασίσαμε εβδομαδιαίως να προτείνουμε και ένα διαφορετικό βιβλίο για να γεμίσουμε τις μέρες μας, να ξεχαστούμε, να απασχοληθούμε με κάτι διαφορετικό από την οθόνη του κινητού. Θα παραθέτουμε λοιπόν ένα βιβλίο πάνω στο οποίο θα δίνουμε βασικά στοιχεία της πλοκής, λίγα λόγια για το συγγραφέα και εκ των υστέρων μια κριτική αποτίμηση για αυτό που διαβάσαμε. Το βιβλίο αυτής της Εβδομάδας με το οποίο ξεκινάμε και τη νέα μας θεματική ενότητα ανήκει στον Νίκο Γαλανό και τιτλοφορείται "Με το Σταυρό και το Ξίφος". 

Αρχικά λίγα λόγια για το συγγραφέα. Ο Νίκος Γαλανός αποτελεί ένα από τα πλέον σημαντικά ονόματα των ελληνικών καλλιτεχνικών πραγμάτων με σημαντικότατη συμβολή στο θέατρο και τον χώρο της υποκριτικής. Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου, κινηματογράφο και τηλεόραση στο Λονδίνο και Γεωπονία στην Αθήνα. Ασχολήθηκε εκτενώς με τη γεωπονία, δίδαξε πάνω σε αυτό το αντικέιμενο και ασχολήθηκε και με τη δημιουργία ταινιών μικρού μήκους. Γνωστότερο έργο του είναι "Τα Κόκκινα Φανάρια" το οποίο υιοθετήθηκε σε τηλεόραση και κινηματογράφο και στο οποίο συνέβαλε και σκηνοθετικά. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Άγιο Όρος. 

Περνόντας στην ανάλυση του βιβλίου, έχουμε να κάνουμε όντως με ένα είδος αφηγηματικού συναξαριού που περιγράφει από τη μία τις τελευταίες μέρες των Αγίων Σαράντα Μαρτύρων που εκτελέστηκαν στην Σεβάστεια περί το 320 μ.Χ. και από την άλλη την Πρωτοχριστιανική συνθήκη διαβίωσης που επικρατούσε εκείνη την εποχή ακόμα και μετά την υπογραφή τπυ Διατάγματος των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ που αναγνώριζε το χριστιανισμό ως νόμιμη θρησκεία (religio licita) και επέτρεψε την ανεξιθρησκία. Παρά την υπογραφή του διατάγματος είναι γνωστόν πως οι διωγμοί συνεχίστηκαν σε μεγάλο μέρος της Αυτοκρατορίας και ιδιαίτερα στην Ανατολή όπου όσοι χριστιανοί φανέρωναν δημόσια την πίστη τους οδηγούνταν σε μαρτύρια ώστε να αλλαξοπιστήσουν. Ένα τέτοιο παρόμοιο περιβάλλον μας περιγράφει και ο Αλέκος Γαλανός στο παραπάνω βιβλίο. 

Οι Άγιοι Σαράντα είναι από τους πιο γνωστούς της χριστιανικής θρησκείας τόσο σε Δύση όσο και σε Ανατολή. Ανήκαν ως επίλεκτοι στρατιώτες στο τάγμα του Αύγουστου Λικίνιου. Κατά τις μαρτυρίες ήταν όλοι τους καλοί στρατιώτες που έφερναν μόνο νίκες στην αυτοκρατορία για αυτό και κατείχαν ιδιαίτερα προνόμια. Στο βιβλίο περιγράφονται ως "Τάγμα των Όμορφων και Δυνατών" και τους αποδίδονται χαρακτηρισμοί όπως "πρίγκιπες". Η ιστορία ξεκινάει με του Σαράντα να βρίσκονται σε μια μάχη την οποία κερδίζουν με την βοήθεια του Θέου ψέλνοντας και κατατροπώνοντας τον εχθρό. Γυρνώντας και καθώς οι τοπικές αρχές και ιδιαίτερα ο ηγεμόνας Αγρικόλας και η κουστωδία του "διψούσαν για χριστιανικό αίμα", ως μέρος του στρατού, ήταν καλεσμένοι σε διάφορες γιορτές όπου πραγματοποιούνταν θεάματα αντίθετα προς τη χριστιανική τους ηθική. Σε όλη την έκταση του βιβλίου ο Κάνδιδος, ο Κυρίων και ο Δόμνος ήταν εκείνοι που εκπροσωπούσαν τη φωνή της λογικής και μιλούσαν πολλές φορές εξ ονόματος των υπόλοιπων. Ανάμεσα στις πολλές δράσεις των Σαράντα ήταν και η προστασία της Χριστιανικής Κοινότητας της Σεβάστειας, του κλήρου και των οικειών των μελών αυτής. Έπειτα από παρακολούθηση για ύποπτες δραστηριότητες και διάφορες θηριωδίες στις οποίες επέβαλαν τους Σαράντα οι Αρχές απαίτησαν σε μια μεγάλη γιορτή αφιερωμένη στους ίδιους εκείνοι να επιλέξουν έναν θεό και να θυσιάσουν σε αυτόν συμμετέχοντας φυσικά μετά και στην κατανάλωση των ιερόθυτων. Οι ίδιοι αρνήθηκαν και οδηγήθηκαν στο μαρτύριό τους. Ο Αγρικόλα διέταξε να οδηγηθούν γυμνωμένοι σε μια παγωμένη λίμνη και να πεθάνουν από το κρύο. Όσοι δεν πέθαναν από το κρύο χτυπήθηκαν μέχρι θανάτου και όλοι τελικά κατέληξαν στις 9 Μαρτίου. Μετά θάνατον εμφανίστηκαν ως ανεστημένοι στην χριστιανική κοινότητα και τους ορμήνεψαν να βρουν και να μαζέψουν τα λείψανά και να τα φυλάξουν σε αργυρές θήκες. Οι Άγιοι Σαράντα τιμήθηκαν και από τις δύο Εκκλησίες και τα λείψανά τους βρίσκονται σε διαφορετικές χώρες και πόλεις σε ναούς προς τιμήν τους. 

Γιατί Επιλέχθηκε 

Η ιστορία από μόνη της ίσως να μην προσεγγίσει ιδιαιτέρως αναγνώστες εκτός και εάν λόγω πεποιθήσεων επιλέξει κάποιος να ασχοληθεί εκτενώς με αυτό. Εμείς όμως το επιλέξαμε γιατί η αφήγησή του και η γλώσσα του ήταν ιδιαίτερες. Υπάρχει μια ροή που κεντρίζει το ενδιαφέρον και μας δημιουργεί την επιθυμία να προχωρήσουμε και παρακάτω. Ιστορικά πιστό στο τότε περιβάλλον ο συγγραφέας πετυχαίνει την επιθυμία του να μας γνωστοποιήσει το καθεστώς φόβου και τις σκέψεις των χριστιανών της εποχής αυτής. Η ψυχολογική σκιαγράφηση των μαρτύρων καθόλη τη διάρκεια της δοκιμασίας τους ταιριάζει πιστά ,ενδεχομένως, στην ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου που ετοιμάζεται να μαρτυρήσει για την πίστη του. Η περιγραφή των θαυμάτων και οραμάτων που έβλεπαν ως υποψήφιοι ή καλύτερα εν δυνάμει άγιοι πηγάζουν από την ανθρώπινη περιέργεια και απουσιάζει ο λογοτεχνικός στολισμός. Η γλώσσα είναι ξεκούραστη και ευχάριστη χωρίς ιδιαίτερες πομπώδεις εκφράσεις. Ο μυσταγωγικός χαρακτήρας της πίστης που βρίσκεται ακόμα υπό διαμόρφωση αποτυπώνεται εύστοχα. Με εισαγωγή μοντέρνων στοιχείων ο συγγραφέας προσπαθεί να μας ωθήσει να ταυτιστούμε και να συμπονέσουμε τους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες στη θυσία τους για την πίστη και την αιώνια ζωή.

Βαθμολογία: 7/10

Τίτλος: "Με το Σταυρό και το Ξίφος- Αφηγηματικό Συναξάρι".

Συγγραφέας: Αλέκος Γαλανός

Εκδόσεις: Καστανιώτη, Αθήνα 1996.

Επιμέλεια Κειμένου: Ευδοκία Δρίτσα

 

Η "Ένδοξη Επανάσταση" της Αγγλίας - Μέρος 2o

Ουλιέλμος της Οράγγης (William of Orange)

 Αναδημοσίευση από άρθρο δημοσιευμένο στο περιοδικό "Ιστορία Εικονογραφημένη" (Αρ. Τεύχους 250 - Απρίλιος 1989). 

Η λειτουργία του πρώτου και τελευταίου, κοινοβουλίου της βασιλείας του Ιακώβου αναστέλλεται μετά από μερικούς μήνες, λόγω ανυπαρκούς υπακοής. Ο βασιλιάς δημιουργεί μια ομάδα εκλογικών αντιπροσώπων. Ο ρόλος τους είναι, πρώτον να πληροφορούνται τις απόψεις των προκρίτων, δεύτερον να καταρτίζουν καταλόγους με τους υποστηρικτές και αντιπάλους του μονάρχη και τέλος να φροντίζουν να απομακρύνονται οι τελευταίοι από τις υπεύθυνες θέσεις, προς όφελος των πρώτων. Τα καταστατικά των κοινοτήτων και των συντεχνιών καταργούνται και οι εκλογές τους νοθεύονται. Οι επιτροπές των ειρηνοδικών, υπεύθυνες τόσο για τη γενική διοίκησηόσο και για την εξασφάλιση της δικαιοσύνης στην ύπαιθρο, θα γνωρίσουν διαδοχικά κύματα καθάρσεως. Επανδρώνοντας με δικούς του με δικούς του ανθρώπους τα ενδιάμεσα σώματα που δεν μπορεί να καταλύσει, ο Ιάκωβος αφήνει την τοπική εθνοφρουράνα εκφυλιστεί για να προχωρήσει ευκολότερα στη δημιουργία του μεγαλύτερου μόνιμου στρατού που γνώρισε ποτέ η Αγγλία σε καιρό ειρήνης.

Βασιλιάς Ιάκωβος ΙΙ με την οικογένειά του.

Οι αξιωματούχοι υφίστανται κακή μεταχείρηση και εκφοβισμούς. Η θρησκευτική πολιτική του βασιλιά θα μετατρέψει τη δυσαρέσκεια σε αντιπάθεια. Η απλή ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας για την καθολική μειονότητα - που αποτελούσε μόλις το 1 με 2% του πλυθησμού - δεν ανησυχούσε κανένα. Η Αγγλικανική Εκκλησία, που κατέχει τη μεγάλη πλειοψηφία στις χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου είναι η επίσημη Εκκλησία. Χάρη στο Νόμο περί Αποκλεισμού, τα μέλη της έχουν το μονο πώλιο να καταλαμβάνουν τα δημόσια αξιώματα. Με τις δύο Διακυρήξεις του περί Επιείκιας (Απρίλιος 1687 και 1688), o Ιάκωβος αναστέλλει την εφαρμογή των ποινικών νόμων και του Νόμου περί Αποκλεισμού, πράγμα που του επιτρέπει να επανδρώσει τις δημόσιες υπηρεσίες με Καθολικούς και αντικονφορμιστές, οι οποίοι χρωστάνε τη θέση τους στην καλή θέληση του βασιλιά και μόνο. Η Αγγλικανική Εκκλησία είναι ένα εύθραυστο σύνολο αποκλινουσών τάσεων τις οποίες ενώνει μόνο η επιθυμία συμμετοχής σε μια εθνική Εκκλησία, που αναγνωρίζεται από το ίδιο το Κράτος. Οι Διακυρήξεις περί Επιείκιας υποβιβάζοντάς την στο επίπεδο ενός δόγματος ανάμεσα στα άλλα, μπορούν, περισσότερο ή λιγότερο, μακροπρόθεσμα να την οδηγήσουν σε διάσπαση. Η ανεξιθρησκία αποτελεί για τον Ιάκωβο κυρίως μια πολεμική μηχανή κατά του μεγάλου ενδιάμεσου σώματος που είναι η Αγγλικανική Εκκλησία. 

Λουδοβίκος ΙΔ', Βασιλιάς της Γαλλίας
και της Ναβάρρας,
πολιτικό πρότυπο του Ιακώβου Β'

Η επίσημη εκκλησία προστατεύεται από το Κράτος. Οι Διακυρήξεις περί Επιείκιας είναι επομένως παράνομες, εκτός και αν τα βασιλικά διατάγματα είναι πάνω από το Νόμο. Το 1687, ο Ιάκωβος κατορθώνει να επικυρωθεί με νομική πράξη από το Βασιλικό Δικαστήριο, το ανώτατο δικαστήριο του Βασιλείου, η νομιμότητα της ισχύος του να "αναστέλει" την εφαρμογή των νόμων ανάλογα με τις διαθέσεις του. Η Αγγλία παύει από τότε να είναι Κράτος δικαίου για να υποταχτεί στη βασιλική αυθαιρεσία. 

Ο θρίαμβος της απολυταρχίας είναι απατηλός. Οι πολιτικοί, εκκλησιαστικοί και συντεχνιακοί θεσμοί έχοντας υποστεί άσχημη μεταχείρηση από τον Ιάκωβο, βρίσκονται στα χέρια μιας ανώτερης τάξεως η οποία όμως δεν περιλαμβάνει τους ευγενείς. Πρόκείται για μια τάξη που δεν μπορεί να καθοριστεί εύκολα και αποτελείται από κτηματίες, αλλά είναι ανοιχτή και στα διάφορα επαγγέλματα, στις τράπεζες, τον εμπορικό κόσμο. Οι ιστορικοί διαφωνούν ως προς τα πλαίσια και τα χαρακτηριστικά της τάξεως αυτής, αλλά κανείς δεν προτίθεται να αμφισβητήσει τον κυρίαρχο ρόλο που έπαιξε στην αγγλική κοινωνία. Μια δημοσκόπηση που πραγματοποιείται με εντολή του Ιακώβου από τους εκλογικούςτου αντιπροσώπους το φθινόπωρο του 1687, δείχνει πόσο εχθρική είναι αυτή η κοινωνική τάξη προς τη βασιλική πολιτική. Ο Ιάκωβος υποστηρίζεται μόνο από τους αντικονφορμιστές, από τους Καθολικούς - δύο απειροελάχιστες μειονότητες - και από τον στρατό του. Ο Βασιλιάς έχει αποξενωθεί από τις ζωντανές δυνάμεις του Έθνους. 

Κανένας ,όμως, δεν σκέφτεται να το ανατρέψει. Ο εμφύλιος πόλεμος και η μεσοβασιλεία του Κρόμγουελ έχουν διδάξει στους  Άγγλους τις συνέπειες της ανατροπής ενός βασιλιά. Ο Ιάκωβος είναι πενήντα πέντε ετών, δεν είναι πια νέος. Μετά τον θάνατό του το Στέμμα θα περάσει στην κόρη του Μαρία, που είναι Διαμαρτυρόμενη και σύζυγος του Γουλιέλμου της Οράγγης. Αυτός, φροντίζοντας να προστατεύσει τα δικαιώματα της γυναίκας του στη διαδοχή, διατηρεί πάντα στενούς δεσμούς με τους πολιτικούς κύκλους της Αγγλίας. Αργότερα, στο τέλος του 1687, γίνεται γνωστό ότι η γυναίκα του Ιακώβου είναι έγκυος. Η βασιλική απολυταρχία, αντί για ένα επώδυνο ενδιάμεσο διάστημα, κινδυνεύει έτσι να εγκατασταθεί μακροπρόθεσμα. Η Μαρία δεν είναι πια η νόμιμη διάδοχος, αλλά ο Γουλιέλμος εμφανίζεται ώς η τελευταία λύση κατά της σταθεροποιήσεως μιας Καθολικής δυναστείας. 

Η βασίλισσα γεννάει τον Ιούλιο του 1688 γιο. Η κοινή γνώμη πιστεύει ότι πρόκειται για απάτη. Έλεγαν πως το παιδί, κάθε άλλο παρά νόμιμο, μπήκε λαθραία στο παλάτι μέσα σε ένα μαγκάλι. Η φήμη θα είχε ανεκδοτολογικό χαρακτήρα αν δεν έδειχνε πόσο απωθητική ήταν για το λαό η πιθανότητα ενός Καθολικού διαδόχου - και συνεπώς η συνέχιση της απολυταρχίας. Τις πρώτες εβδομάδες μετά τη γέννηση, ο Ιάκωβος υφίσταται την πρώτη του μεγάλη πολιτική ήττα. Επτά επίσκοποι αρνούνται να αναγνωρίσουν το βασιλικό δικαίωμα αναστολής των νόμων που αφορούν στα προνόμια της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Τα δικαστήρια δικαιώνουν τους επίσκοπους που έχουν στραφεί κατά του βασιλιά. Ενθαρρυμένοι από την ευχαρίστηση του λαού, ο οποίος χαιρετίζει αυτή την απόφαση της Δικαιοσύνης, επτά πρόκριτοι - οι επτά αθάνατοι - καλούν τον Γουλιέλμο της Οράγγης στην Αγγλία. 

---------------

Η συνέχεια στο τρίτο και τελευταίο μέρος του άρθρου. 

Γιατί να διαβάζει κανείς βιβλία η αλλιώς γιατί να πάει κανείς στη βιβλιοθήκη.

 

Η σημερινή εποχή θέλει τον κατεξοχήν χώρο της γνώσης να ονομάζεται "ίντερνετ" ή αλλιώς "διαδίκτυο". Η σημερινή εποχή έχει υποδείξει το "audio book" και το "e-book" όλα σε ηλεκτρονική μορφή, τα οποία αγοράζεις και με λιγότερο από 1 Ευρώ χρησιμοποιώντας την πιστωτική σου κάρτα. Πολλοί είναι εκείνοι όμως που θα επιλέξουν το παραδοσιακό, καλό βιβλίο (ακόμα και αν το αγοράσουν μέσω διαδικτύου), λέξη που τείνει προς εξαφάνιση. Τα τελευταία δύο έτη και με την σοβαρή επιδημιολογική κατάσταση παγκοσμίως, το βιβλίο υπέστη ακόμα μεγαλύτερο πλήγμα. Τα παιδιά απομακρύνθηκαν από το σχολικό βιβλίο και μπήκαν μπροστά από μια οθόνη. Ο φοιτητής στερήθηκε την "βόλτα στη βιβλιοθήκη" (ναι ακόμα και αν ήταν για καφέ) και βρέθηκε και αυτός να κρατά σημειώσεις από την οθόνη με διακεκομμένο σήμα του "ίντερνετ".  Η "λήψη" γνώσης περιορίστηκε στο ψηφιακό. Τα βιβλιοπωλεία έκλεισαν το ίδιο και οι βιβλιοθήκες. "Γιατί να αγοράσω το βιβλίο αφού το βρίσκω στο διαδίκτυο; Κάνω και καλό στο περιβάλλον", μια φράση που ακούγεται όλο και περισσότερο. 

Γιατί μας αρέσει τόσο το διαδίκτυο; Μας αρέσει γιατί είναι εύκολο και δεν μας δυσκολεύει. Μας ενημερώνει, μας επιμορφώνει, μας φέρνει σε επαφή με εικόνες και γνώση. Ας παραδεχτούμε πως όλα αυτά ισχύουν (γιατί όντως ισχύουν). Ακόμα και οι βιβλιοθήκες έχουν ψηφιοποιήσει τους καταλόγους τους για να παρέχουν ευκολότερη πρόσβαση παγκοσμίως. Αλλά που βρίσκεται στο διαδίκτυο αυτή η γοητεία του να ψάχνεις τη γνώση; Να ψάχνεις εκείνο το βιβλίο που χρειάζεσαι για να ολοκληρώσεις μια εργασία, μια σκέψη ή που πρέπει απλά να διαβάσεις; Το βιβλίο που ίσως σου αλλάξει τη ζωή ή που μέσα από αυτό μάθεις το νόημά της; Που βρίσκεται εκείνη η ιδιαίτερη μυρωδιά παλαιωμένου χαρτιού με τον ανάλογο χρωματισμό ή η λίγη σκόνη από το ράφι και μέσα στο ίδιο το βιβλίο; Σε περίπτωση που δε το θυμόμαστε το βιβλίο ίσως και να ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις. Βλέπεις τις λέξεις, ταυτόχρονα τις ακούς στο μυαλό σου, ακούς το γύρισμα της σελίδας, μυρίζεις το χαρτί και αγγίζεις το φύλλο. Μόνο που δεν μπορείς κυριολεκτικά να το γευτείς. 

Μαντέψτε. Η χωρητικότητα γνώσης σε μια βιβλιοθήκη μπορεί να φτάσει το άπειρο. Χωράει κάθε επιστήμη, κάθε σκέψη, κάθε φαντασία, κάθε παραδεδεγμένη και αποδεδειγμένη γνώση. Έτσι όταν επιλέξεις να διαβάσεις ένα βιβλίο βρίσκεσαι κατά ένα πολύ μικρό όμως σημαντικό βήμα προς το άπειρο. Προς μια άπειρη γνώση. Είναι ωραίο να παίζουμε έτσι με τις δυνάμεις γιατί καταλαβαίνουμε ποια είναι η θέση μας σε όλο αυτό. Αν κάτι μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε αυτοπεποίθηση μπροστά σε αυτό το άπειρο είναι ότι εμείς το έχουμε δημιουργήσει, ο άνθρωπος δηλαδή. Αν λοιπόν επισκεφθούμε μια βιβλιοθήκη και επιλέξουμε ένα βιβλίο, ας έχουμε κατά νου ότι βρισκόμαστε σε ένα "σύμπαν" φτιαγμένο από εμάς για εμάς. Επιπλέον, ως χώρος στέγασης και παραγωγής της γνώσης και για όσα μάλιστα ήδη ξέρει ο άνθρωπος αλλά και για όσα ανακαλύπτει ήδη ή θα ανακαλύψει, η βιβλιοθήκη και το βιβλίο κατ' επέκταση δεν έχουν διακοπτόμενο σήμα! Διότι εάν χάσεις μια γραμμή, ή αφαιρεθείς μπορείς να ξαναγυρίσεις αλλά αν κοπεί το σήμα την ώρα που ο καθηγητής παραδίδει το μάθημα δεν υπάρχει γυρισμός. 

Την οθόνη δεν μπορείς να την γράψεις. Μπορείς απλά να την πατήσεις. Ούτε να την υπογραμμίσεις. Δεν θα ξεχάσω από την προσωπική μου εμπειρία πως είχα πάρει ένα πολύ όμορφο μολύβι που είχα αγοράσει αποκλειστικά για να μπορώ να υπογραμμίζω τα βιβλία που διαβάζω. Έτσι κάθε φορά που θα εγκαινίαζα ένα νέο βιβλίο ενεργοποιούσα και το "μαγικό μολύβι". Γιατί μαγικό; Υπογράμμιζα ό,τι έβρισκα ενδιαφέρον και το ακολουθούσα σαν τρόπο σκέψης. Έτσι έφερνα το βιβλίο στη ζωή. Γι' αυτό και "θύμωνα" πάντα όταν πήγαινα σε βιβλιοθήκη και δανειζόμουν κάποιο βιβλίο. Δεν μπορούσα να γράψω πάνω σε αυτό το όνομά μου να σφραγίσω την αποκτηθείσα γνώση με την προσωπική μου ταυτότητα. Είναι γλυκόπικρο το αίσθημα του να διαλέγεις ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη, γιατί όσο και να μην θες να το παραδεχτείς γνωρίζεις ότι αυτή είναι κοινή για όλους γνώση, προσφερόμενη για όλους. Και ας δικαιολογείσαι στον εαυτό σου ότι ο καθένας την ερμηνεύει διαφορετικά. Δεν έχεις την αποκλειστικότητα σε κανένα βιβλίο. Αλλά όταν αγοράζεις ένα δικό σου βιβλίο αισθάνεσαι ότι γράφτηκε για εσένα και έτσι πέφτεις στην παγίδα να αισθάνεσαι μοναδικός. 

Καθώς το αίσθημα του να αποκτάς γνώσεις είναι όμορφο και σημαντικό για τον καθένα. ο χώρος που το στεγάζει θα πρέπει να μοιάζει σε ναό. Αρμονία και τάξη (όμοια με αυτή που νιώθεις ακούγοντας τα άγια κείμενα), πολυτελής διακόσμηση και τα βιβλία να αντικαθιστούν τους αγίους. Τα αναγνωστήρια όμοια με τα καθίσματα της εκκλησίας υποχρεώνουν τον αναγνώστη σε μια ατελείωτη σιωπή, σιωπή που συνοδεύει την περισυλλογή και την σκέψη. Στην εκκλησία όμως δεν προβληματιζόμαστε. Οι πιστοί δεν δοκιμάζουν τα κείμενα δε τα αμφισβητούν. Στη βιβλιοθήκη μας προσφέρονται τα βιβλία που οι λέξεις τους δοκιμάζουν κάθε μας αντίληψη για το οτιδήποτε. Μπαίνουμε σε μια ατελείωτη διαδικασία αμφισβήτησης. Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο, είναι ότι αμφισβητούμε το ίδιο το σύμπαν (για το οποίο μιλήσαμε πριν) που εμείς οι ίδιοι κατασκευάσαμε! Άρα μάλλον παράγουμε την γνώση μας (αν την παράγουμε δηλαδή) αμφισβητώντας ή σεβόμενοι την προϋπάρχουσα γνώση. Υπάρχει μια μεγάλη γοητεία στο να μπορεί κανείς να αποδομεί πράγματα και να κατασκευάζει νέα. Επομένως ακόμα και αν αυτό το σύμπαν αμφισβητηθεί, βρεθεί λανθασμένο ή οτιδήποτε άλλο αυτόμετα κατασκευάζεται ένα άλλο που θα βρίσκεται ακόμα πιο κοντά στο άπειρο. 

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη δύναμη που μας δίνει το βιβλίο και τη δύναμη που του δίνουμε εμείς. Δεν πρόκειται απλά για μια σκέψη ενός άλλου ατόμου, για τον προβληματισμό μιας μερίδας ατόμων, ούτε και μας ενδιαφέρει απλά η στείρα καταγραφή σε χαρτί της επιστημονικής σοφίας. Αλλά όπως μας πληροφορεί και το σοφό ρητό "scripta manent", τα γραπτά δεν μένουν μόνο στο χαρτί. Θα απομνημονευθούν στον εγκέφαλο μας. Πολλοί θα γίνουμε επιστήμονες. Άλλοι όχι. Ο επιστήμων θα ζήσει μέσα από το βιβλίο και θα βοηθήσει εκείνον που δε θα γίνει επιστήμων να δει τη χαρά του βιβλίου, να του δώσει να καταλάβει πως αποκτάς ζωή και γιατί όχι εισόδημα μέσα από αυτό. Εκείνος πάλι που δεν είναι επιστήμων θα δεχτεί το βιβλίο με σέβας γιατί προέρχεται από κάποιον που γνωρίζει για αυτό που του δίνει. Ίσως και να χαράξει έναν νέο δρόμο στη ζωή του, αυτόν της παραδεδεγμένης γνώσης. Θα βοηθήσει όμως τον επιστήμονα να παράγει νέα γνώση, να γράψει περισσότερο άρα θα συμβάλλει στο μικρό σύμπαν που θα πάει προς το άπειρο. 

Αν ακόμα ψάχνουμε το λόγο που πρέπει να διαβάσουμε το βιβλίο και όχι την οθόνη, να επισκεφθούμε την βιβλιοθήκη ως φυσικό τόπο πραγμάτωσης της γνώσης και όχι κάποιο κυβερνοχώρο, ας τα συνοψίσουμε λοιπόν εδώ:

1. Έχουμε άμεση πρόσβαση στην γνώση.

2. Απολαμβάνουμε και εξαπολύουμε την δυνατότητα της φαντασίας μας. 

3. Ενεργοποιούμε τις αισθήσεις μας. 

4. Αποκτούμε αυτοπεποίθηση. 

5. Συμβάλλουμε στην παραγωγή και στην αφομοίωση της γνώσης.

6. Δημιουργούμε κόσμους. 

7. Απολαμβάνουμε την αρχιτεκτονική.

8. Ανακαλύπτουμε τις δυνατότητες της σκέψης μας και τον ίδιο μας τον εαυτό.

9. Έχουμε ουσιαστική επαφή με τον εαυτό μας μέσα από την ησυχία και την περισυλλογή της βιβλιοθήκης. 

10. Ενεργοποιούμε την δυνατότητα της συνδυαστικής γνώσης, επισκεπτόμενοι μια βιβλιοθήκη. 

11. Έχουμε ολοκληρωμένη άποψη

12. Έχουμε καλύτερο τρόπο ζωής.

Επιμέλεια κειμένου: Ευδοκία Δρίτσα

Instagram page (click the link): Evdokia Dritsa

Follow Art Blog on Instagram (click the link): The Art Blog In Greek